மனம்

மறுபடி அடுக்கி நிமிர்வதற்குள்

 

மீண்டும்மொரு காற்று

 

மனமும் சீட்டடுக்கு மாளிகைதான் . . .

நான்

பிரிந்திருந்த ஐந்தாம் நாளில் 

 

மெல்ல முளைத்தது சோகம் 

 

முதன் முதலில் கண்ட காலங்கள் 

 

புன்னகை மட்டும் பரிமாறிக்கொண்ட நிமிடங்கள் 

 

மெல்லத் தொடங்கி 

 

தீவிரமாகத் தொட்டுக் கொண்ட நேரங்கள் 

 

இரண்டு நாள் செல்ல 

 

சோகம் நிறம் மாறி 

 

மூர்க்கத்துடன் காமம் 

 

எங்கோ நின்று அலைக்கும்

 

வீடு நோக்கித் திறந்து கிடந்தன கண்கள் 

 

கதவு திறந்து உள்ளே நுழையவும் 

 

என்னை பிடித்துக் கொள்கிறது

 

சுயமுனைப்புடன்

 

நான் போகும்போது விட்டுப்போன

 

நானென்னும் சுயம்.

விண்ணப்பம்

நடு இரவில் கண்விழிக்கும் போதும்

கொட்டும் மழையில் வீடு திரும்பும் போதும்

நாக்கில் காய்ச்சல் கசக்கும் போதும்

நாவலின் கடைசிப் பக்கம் வாசிக்கும் போதும்

ஜன்னல் இருக்கை ரயில் பயணத்திலும்

கர்ப்பக்கிரகத்திலிருந்து வெளிவந்தவுடனும்

உன் முகம் பார்க்கத்தான் வேண்டுகிறேன்

என்னோடே இருப்பாயா, எப்போதும்?

"முடிவுகள் என்பவை சிந்திக்க இயலாமல் 

 

சோர்வடையும் பொழுது அறிவிக்கப்படுபவை "

கண்ணாடிச் சில்லுகள்

மௌனங்களுக்கூடாக சிந்திக் கிடந்த வார்த்தைகள்  வெப்பம் தாளாமல்  சூடேறுகின்றன ... மெலிதாக கைவிரல்கள் நடுங்கியவன்னம் தொலைபேசியின் மறுமுனையிலிருந்து பேசிக் கொண்டிருந்தேன் நான் ... பயணத்தில் எங்கோ தொலைக்கப்பட்ட பையில் நமது  கடைசி சந்திப்பின் போது பரிமாறிய அன்பு நொறுங்கிக் கிடக்கிறது பிரிக்கப்படாத பிஸ்கட்டென ... சில நிமிட நல விசாரிப்புகளுக்குப் பிறகு  மீண்டும் இடமாறிக்கொள்கிறோம்   நாம் ... இன்று எனது கனவில் மழைத்துளிகள் விழுந்து நொறுங்கி பாதையெங்கும் பரவிக் கிடக்கின்றன கண்ணாடிச்  சில்லுகள் ...

மழை

நேற்று 

இப்படித்தான் இருந்தது 

இன்றும் 

இப்படியேதான் இருக்கிறது 

நாளையும் 

இப்படித்தான் இருக்கும் போல 

எது எப்படி இருந்தாலும் 

மழை எப்பொழுதும் போல் 

குளிர்வித்து விடுகிறது 

மண்ணையும் மனதையும் ....